Vergeven maar niet ………………. Vergeten !

 

In het stadtblatt van november 1995 van Osnabrück stond ooit een artikel van de Nederlandse dwangarbeider de heer Willem van Gend. Hij was in 1944 dwangarbeider in het door de Gestapo bestuurde Arbeitserziehungslager Augustaschacht in Ohrbeck en bij Klöckner Werke in Augustaschacht.

Velen hebben daardoor de dood gevonden als gevolg van martelingen , honger,

epidemieën en de meedogenloze strengheid , wat misschien hier een veel te mooi woord is, die bij het werk werd toegepast. Men dreef als het ware de gevangenen de dood in.

Zodoende wil eigenlijk niemand aan het duistere verleden van Hüggel  worden herinnerd en zeker niet de profiteur , middels de samenwerking met de Gestapo,  Klöckner Werke in Georgsmarienhütte. Tientallen jaren is dit alles doodgezwegen maar dat kon natuurlijk geen stand houden en langzaam maar zeker leren we dat een schijnheilig stilzwijgen slechte publiciteit is.

 

Het is dan  ook de grote verdienste van de heer W. Van Gend  , die dit alles door de afgifte van dit interview, in de publiciteit heeft kunnen brengen.  

Citaat

In dit interview komt duidelijk tot uiting dat de tijd van uitvluchten definitief voorbij moet zijn. Het zijn schrijnende scènes van mensen die gedwongen worden hun eigen uitwerpselen op te eten. Hoe ver kan een mens dwalen ! Wat bezielt dit soort mensen. Naakt staan op de appèlplaats voordat zij  naar het werk gingen van ’s ochtends 5 tot 7 bij 12 graden vorst om vervolgens te worden natgespoten. Overblijfselen van cementzakken als enkel ondergoed. Beledigingen van de bevolking van Osnabrück toen de AEL gevangenen de opdracht kregen puin en bommen ( blindgangers) in de stad op te ruimen.

“ Schlatt  sie doch tot “ werd geschreeuwd door de bevolkingen.

En … “ Onze soldaten zijn aan het front en ze liggen hier op hun luie reet “.

 

Uit het interview blijkt ondermeer dat Klöckner uit angst voor schadeclaims tot op de dag van vandaag weigert inzage in dossiers te geven. Dat laatste stuit hem meer moreel dan juridisch tegen de borst, daar hij als  gevolg van zijn Nazi- gevangenschap wegens terreur tot 1950 niet heeft kunnen werken.

Degenen die ’s morgens weinig kracht meer hadden om naar hun werk te gaan, waren er ’s avonds niet meer als we  terug kwamen van  de fabriek. Economisch nutteloos geworden.  Weg. Vergeten. Er waren er genoeg van ons.